KOCAMAN BİR ÇOCUĞU ÖPÜYORSUN 

Sen bende neleri öpüyorsun bir bilsen  
Herkesin perde perde çekildiği bir akşam  
Siyah bir su gibi yollara akan yalnızlığı öpüyorsun  
Ağzında eriklerin aceleci tadı 
Elleri bulut,  gözleri ot bürümüş ekin tarlası 
Bir çocuğun düşlerine inen tokadı öpüyorsun.  
Yağmur her zaman gökkuşağını getirmiyor  
Aralık kapılarda bekleyişin çarpıntısı  
Bir kadının eksildikçe ömrüme eklenen 
Uzun gecelerini,  solgun gövdesini öpüyorsun.  
Uzak dağ köylerine vuran ay ışığı  
Kerpiçlerden saraylar kuruyor yoksulluğa  
Ne suların ibrişimi ne gökyüzü ne rüzgâr  
Sen bende gittikçe kararan bir halkı öpüyorsun.   
Sakarya Caddesi'nde sarhoşlar  
Rakıyla buğulanmış kaldırımlarına gecenin 
Yüksek sesle bir şeyler çiziyorlar.  
Yalnızlık her koşulda bir sığınak bulur, diyorum  
Uzanıp dudağımdaki titremeyi öpüyorsun.  
Örseler acıyla düştüğü yeri  Susarak büyüyen adamların sevgisi.  
Ağzında pas tadıyla bir inceliği söylemek  
Bir gülünç içtenliktir, gecikmiş ve ezik  
Sen bende yanlış bir ömrün tortusunu öpüyorsun.  
İnsanın zamana karşı biricik şansıdır aşk  
Onca kapı onca duvar içinde bulur aynasını.  
Sen bende neleri öpüyorsun biliyor musun  
Herkesin simsiyah kesildiği bir akşam  
Yıldızlarla yedirenk gökyüzünü öpüyorsun.   
Sen bende, gözlerinin anne ışığıyla  
Bir solgunluktan doğan kocaman bir çocuğu öpüyorsun.   
ŞÜKRÜ ERBAŞ